kello
kello (Finnisch)
Substantiv
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativ | kello | kellot |
Genitiv | kellon | kellojen |
Partitiv | kelloa | kelloja |
Akkusativ | kellon | kellot |
Inessiv | kellossa | kelloissa |
Elativ | kellosta | kelloista |
Illativ | kelloon | kelloihin |
Adessiv | kellolla | kelloilla |
Ablativ | kellolta | kelloilta |
Allativ | kellolle | kelloille |
Essiv | kellona | kelloina |
Translativ | kelloksi | kelloiksi |
Abessiv | kellotta | kelloitta |
Instruktiv | — | kelloin |
Komitativ | — | kelloineen- + Possessivsuffix |
Aussprache:
- IPA: [ˈkelːo]
- Hörbeispiele: —
Bedeutungen:
Abkürzungen:
- [1] klo
Beispiele:
- [1] Kello on 8.12. - Es ist 8.12 Uhr.
- [2] Kansallispäivänä kellot soivat koko maassa. - Am Nationalfeiertag läuten die Glocken im ganzen Land.
Charakteristische Wortkombinationen:
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1; 2] Kotimaisten kielten keskus: Kielitoimiston sanakirjasta. Stichwort „kello“
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.