κοπροφάγος

Ancient Greek

Etymology

From κόπρος (kópros, “dung, ordure”) +‎ -φάγος (-phágos, “eater”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.pro.pʰá.ɡos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ko.proˈpʰa.ɡos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ko.proˈɸa.ɣos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/

Adjective

κοπροφᾰ́γος • (koprophágos) m or f (neuter κοπροφᾰ́γου); second declension

dung-eating

Inflection

Second declension of κοπροφᾰ́γος; κοπροφᾰ́γον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	κοπροφᾰ́γος koprophágos	κοπροφᾰ́γον koprophágon	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γοι koprophágoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Genitive	κοπροφᾰ́γου koprophágou	κοπροφᾰ́γου koprophágou	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γων koprophágōn	κοπροφᾰ́γων koprophágōn
Dative	κοπροφᾰ́γῳ koprophágōi	κοπροφᾰ́γῳ koprophágōi	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γοις koprophágois	κοπροφᾰ́γοις koprophágois
Accusative	κοπροφᾰ́γον koprophágon	κοπροφᾰ́γον koprophágon	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γους koprophágous	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Vocative	κοπροφᾰ́γε kopropháge	κοπροφᾰ́γον koprophágon	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γοι koprophágoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	κοπροφᾰ́γως koprophágōs		κοπροφᾰγώτερος koprophagṓteros		κοπροφᾰγώτᾰτος koprophagṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

→ Latin: coprophagus