ψευδοπάρθενος

Ancient Greek

From ψευδής (pseudḗs, “false”) +‎ πᾰρθένος (parthénos, “virgin”).

ψευδοπᾰ́ρθενος • (pseudopárthenos) f (genitive ψευδοπᾰρθένου); second declension

Second declension of ἡ ψευδοπᾰ́ρθενος; τῆς ψευδοπᾰρθένου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ψευδοπᾰ́ρθενος hē pseudopárthenos	τὼ ψευδοπᾰρθένω tṑ pseudoparthénō	αἱ ψευδοπᾰ́ρθενοι hai pseudopárthenoi
Genitive	τῆς ψευδοπᾰρθένου tês pseudoparthénou	τοῖν ψευδοπᾰρθένοιν toîn pseudoparthénoin	τῶν ψευδοπᾰρθένων tôn pseudoparthénōn
Dative	τῇ ψευδοπᾰρθένῳ têi pseudoparthénōi	τοῖν ψευδοπᾰρθένοιν toîn pseudoparthénoin	ταῖς ψευδοπᾰρθένοις taîs pseudoparthénois
Accusative	τὴν ψευδοπᾰ́ρθενον tḕn pseudopárthenon	τὼ ψευδοπᾰρθένω tṑ pseudoparthénō	τᾱ̀ς ψευδοπᾰρθένους tā̀s pseudoparthénous
Vocative	ψευδοπᾰ́ρθενε pseudopárthene	ψευδοπᾰρθένω pseudoparthénō	ψευδοπᾰ́ρθενοι pseudopárthenoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.