indignabundus

Latin

Etymology

indignor (be indignant, scorn) + -bundus

Pronunciation

Adjective

indignābundus (feminine indignābunda, neuter indignābundum); first/second-declension adjective

  1. indignant, enraged, furious

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indignābundus indignābunda indignābundum indignābundī indignābundae indignābunda
Genitive indignābundī indignābundae indignābundī indignābundōrum indignābundārum indignābundōrum
Dative indignābundō indignābundō indignābundīs
Accusative indignābundum indignābundam indignābundum indignābundōs indignābundās indignābunda
Ablative indignābundō indignābundā indignābundō indignābundīs
Vocative indignābunde indignābunda indignābundum indignābundī indignābundae indignābunda

References

  • indignabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indignabundus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indignabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.