σπένδω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *spend-. Cognate to Latin spondeo.[1]

Pronunciation

 

Verb

σπένδω • (spéndō)

  1. to libate

Conjugation

   Present: σπένδω, σπένδομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπένδω σπένδεις σπένδει σπένδετον σπένδετον σπένδομεν σπένδετε σπένδουσῐ(ν)
subjunctive σπένδω σπένδῃς σπένδῃ σπένδητον σπένδητον σπένδωμεν σπένδητε σπένδωσῐ(ν)
optative σπένδοιμῐ σπένδοις σπένδοι σπένδοιτον σπενδοίτην σπένδοιμεν σπένδοιτε σπένδοιεν
imperative   σπένδε σπενδέτω σπένδετον σπενδέτων   σπένδετε σπενδόντων
middle/
passive 		indicative σπένδομαι σπένδῃ / σπένδει σπένδεται σπένδεσθον σπένδεσθον σπενδόμεθᾰ σπένδεσθε σπένδονται
subjunctive σπένδωμαι σπένδῃ σπένδηται σπένδησθον σπένδησθον σπενδώμεθᾰ σπένδησθε σπένδωνται
optative σπενδοίμην σπένδοιο σπένδοιτο σπένδοισθον σπενδοίσθην σπενδοίμεθᾰ σπένδοισθε σπένδοιντο
imperative   σπένδου σπενδέσθω σπένδεσθον σπενδέσθων   σπένδεσθε σπενδέσθων
active middle/passive
infinitive σπένδειν σπένδεσθαι
participle m σπένδων σπενδόμενος
f σπένδουσᾰ σπενδομένη
n σπένδον σπενδόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: σπένδεσκον, σπενδεσκόμην (Ionic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπένδεσκον σπένδεσκες σπένδεσκε(ν) σπενδέσκετον σπενδεσκέτην σπενδέσκομεν σπενδέσκετε σπένδεσκον
middle/
passive 		indicative σπενδεσκόμην σπενδέσκου σπενδέσκετο σπενδέσκεσθον σπενδεσκέσθην σπενδεσκόμεθᾰ σπενδέσκεσθε σπενδέσκοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: σπείσω, σπείσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπείσω σπείσεις σπείσει σπείσετον σπείσετον σπείσομεν σπείσετε σπείσουσῐ(ν)
optative σπείσοιμῐ σπείσοις σπείσοι σπείσοιτον σπεισοίτην σπείσοιμεν σπείσοιτε σπείσοιεν
middle indicative σπείσομαι σπείσῃ / σπείσει σπείσεται σπείσεσθον σπείσεσθον σπεισόμεθᾰ σπείσεσθε σπείσονται
optative σπεισοίμην σπείσοιο σπείσοιτο σπείσοισθον σπεισοίσθην σπεισοίμεθᾰ σπείσοισθε σπείσοιντο
active middle
infinitive σπείσειν σπείσεσθαι
participle m σπείσων σπεισόμενος
f σπείσουσᾰ σπεισομένη
n σπεῖσον σπεισόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔσπεισᾰ, ἐσπεισᾰ́μην, ἐσπείσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπεισᾰ ἔσπεισᾰς ἔσπεισε(ν) ἐσπείσᾰτον ἐσπεισᾰ́την ἐσπείσᾰμεν ἐσπείσᾰτε ἔσπεισᾰν
subjunctive σπείσω σπείσῃς σπείσῃ σπείσητον σπείσητον σπείσωμεν σπείσητε σπείσωσῐ(ν)
optative σπείσαιμῐ σπείσειᾰς / σπείσαις σπείσειε(ν) / σπείσαι σπείσαιτον σπεισαίτην σπείσαιμεν σπείσαιτε σπείσειᾰν / σπείσαιεν
imperative   σπεῖσον σπεισᾰ́τω σπείσᾰτον σπεισᾰ́των   σπείσᾰτε σπεισᾰ́ντων
middle indicative ἐσπεισᾰ́μην ἐσπείσω ἐσπείσᾰτο ἐσπείσᾰσθον ἐσπεισᾰ́σθην ἐσπεισᾰ́μεθᾰ ἐσπείσᾰσθε ἐσπείσᾰντο
subjunctive σπείσωμαι σπείσῃ σπείσηται σπείσησθον σπείσησθον σπεισώμεθᾰ σπείσησθε σπείσωνται
optative σπεισαίμην σπείσαιο σπείσαιτο σπείσαισθον σπεισαίσθην σπεισαίμεθᾰ σπείσαισθε σπείσαιντο
imperative   σπεῖσαι σπεισᾰ́σθω σπείσᾰσθον σπεισᾰ́σθων   σπείσᾰσθε σπεισᾰ́σθων
passive indicative ἐσπείσθην ἐσπείσθης ἐσπείσθη ἐσπείσθητον ἐσπεισθήτην ἐσπείσθημεν ἐσπείσθητε ἐσπείσθησᾰν
subjunctive σπεισθῶ σπεισθῇς σπεισθῇ σπεισθῆτον σπεισθῆτον σπεισθῶμεν σπεισθῆτε σπεισθῶσῐ(ν)
optative σπεισθείην σπεισθείης σπεισθείη σπεισθεῖτον / σπεισθείητον σπεισθείτην / σπεισθειήτην σπεισθεῖμεν / σπεισθείημεν σπεισθεῖτε / σπεισθείητε σπεισθεῖεν / σπεισθείησᾰν
imperative   σπείσθητῐ σπεισθήτω σπείσθητον σπεισθήτων   σπείσθητε σπεισθέντων
active middle passive
infinitive σπεῖσαι σπείσᾰσθαι σπεισθῆναι
participle m σπείσᾱς σπεισᾰ́μενος σπεισθείς
f σπείσᾱσᾰ σπεισᾰμένη σπεισθεῖσᾰ
n σπεῖσᾰν σπεισᾰ́μενον σπεισθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: σπεῖσᾰ, σπεισᾰ́μην, σπείσθην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπεῖσᾰ σπεῖσᾰς σπεῖσε(ν) σπείσᾰτον σπεισᾰ́την σπείσᾰμεν σπείσᾰτε σπεῖσᾰν
subjunctive σπείσω,
σπείσωμῐ 		σπείσῃς,
σπείσῃσθᾰ 		σπείσῃ,
σπείσῃσῐ 		σπείσητον σπείσητον σπείσωμεν σπείσητε σπείσωσῐ(ν)
optative σπείσαιμῐ σπείσαις,
σπείσαισθᾰ,
σπείσειᾰς 		σπείσειε(ν) / σπείσαι σπεισεῖτον σπεισείτην σπεισεῖμεν σπεισεῖτε σπεισεῖεν
imperative   σπεῖσον σπεισᾰ́τω σπείσᾰτον σπεισᾰ́των   σπείσᾰτε σπεισᾰ́ντων
middle indicative σπεισᾰ́μην σπείσᾰο σπείσᾰτο σπείσᾰσθον σπεισᾰ́σθην σπεισᾰ́με(σ)θᾰ σπείσᾰσθε σπείσᾰντο
subjunctive σπείσωμαι σπείσηαι σπείσηται σπείσησθον σπείσησθον σπεισώμε(σ)θᾰ σπείσησθε σπείσωνται
optative σπεισαίμην σπείσαιο σπείσαιτο σπείσαισθον σπεισαίσθην σπεισαίμε(σ)θᾰ σπείσαισθε σπεισαίᾰτο
imperative   σπεῖσαι σπεισᾰ́σθω σπείσᾰσθον σπεισᾰ́σθων   σπείσᾰσθε σπεισᾰ́σθων
passive indicative σπείσθην σπείσθης σπείσθη σπείσθητον σπεισθήτην σπείσθημεν σπείσθητε σπείσθησᾰν,
σπεῖσθεν
subjunctive σπεισθῶ σπεισθῇς σπεισθῇ σπεισθῆτον σπεισθῆτον σπεισθῶμεν σπεισθῆτε σπεισθῶσῐ(ν)
optative σπεισθείην σπεισθείης σπεισθείη σπεισθεῖτον / σπεισθείητον σπεισθείτην / σπεισθειήτην σπεισθεῖμεν / σπεισθείημεν σπεισθεῖτε / σπεισθείητε σπείσθειεν / σπεισθείησᾰν
imperative   σπείσθητῐ σπεισθήτω σπείσθητον σπεισθήτων   σπείσθητε σπεισθέντων
active middle passive
infinitive σπεῖσαι / σπεισᾰ́μεν / σπεισᾰμέναι σπείσᾰσθαι σπεισθῆναι / σπεισθήμεναι
participle m σπείσᾱς σπεισᾰ́μενος σπεισθείς
f σπείσᾱσᾰ σπεισᾰμένη σπεισθεῖσᾰ
n σπεῖσᾰν σπεισᾰ́μενον σπεισθέν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἔσπεικᾰ, ἔσπεισμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπεικᾰ ἔσπεικᾰς ἔσπεικε(ν) ἐσπείκᾰτον ἐσπείκᾰτον ἐσπείκᾰμεν ἐσπείκᾰτε ἐσπείκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐσπείκω ἐσπείκῃς ἐσπείκῃ ἐσπείκητον ἐσπείκητον ἐσπείκωμεν ἐσπείκητε ἐσπείκωσῐ(ν)
optative ἐσπείκοιμῐ / ἐσπεικοίην ἐσπείκοις / ἐσπεικοίης ἐσπείκοι / ἐσπεικοίη ἐσπείκοιτον ἐσπεικοίτην ἐσπείκοιμεν ἐσπείκοιτε ἐσπείκοιεν
imperative   ἔσπεικε ἐσπεικέτω ἐσπείκετον ἐσπεικέτων   ἐσπείκετε ἐσπεικόντων
middle/
passive 		indicative ἔσπεισμαι ἔσπεισαι ἔσπεισται ἔσπεισθον ἔσπεισθον ἐσπείσμεθᾰ ἔσπεισθε ἐσπείσᾰται
subjunctive ἐσπεισμένος ὦ ἐσπεισμένος ᾖς ἐσπεισμένος ᾖ ἐσπεισμένω ἦτον ἐσπεισμένω ἦτον ἐσπεισμένοι ὦμεν ἐσπεισμένοι ἦτε ἐσπεισμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐσπεισμένος εἴην ἐσπεισμένος εἴης ἐσπεισμένος εἴη ἐσπεισμένω εἴητον / εἶτον ἐσπεισμένω εἰήτην / εἴτην ἐσπεισμένοι εἴημεν / εἶμεν ἐσπεισμένοι εἴητε / εἶτε ἐσπεισμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἔσπεισο ἐσπείσθω ἔσπεισθον ἐσπείσθων   ἔσπεισθε ἐσπείσθων
active middle/passive
infinitive ἐσπεικέναι ἐσπεῖσθαι
participle m ἐσπεικώς ἐσπεισμένος
f ἐσπεικυῖᾰ ἐσπεισμένη
n ἐσπεικός ἐσπεισμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1381

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.