клюнъ
Old East Slavic
Etymology
Inherited from Proto-Slavic *kľunъ, from *kľunǫti.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈklʲunʊ/→/ˈklʲunʊ/→/ˈklʲun/
- Hyphenation: клю́‧нъ
Noun
клюнъ (kljunŭ) m
Declension
| singular | dual | plural | |
|---|---|---|---|
| nominative | клюнъ kljunŭ |
клюна kljuna |
клюни kljuni |
| genitive | клюна kljuna |
клюну kljunu |
клюнъ kljunŭ |
| dative | клюну kljunu |
клюнома kljunoma |
клюномъ kljunomŭ |
| accusative | клюнъ kljunŭ |
клюна kljuna |
клюнꙑ kljuny |
| instrumental | клюнъмь kljunŭmĭ |
клюнома kljunoma |
клюнꙑ kljuny |
| locative | клюнѣ kljuně |
клюну kljunu |
клюнѣхъ kljuněxŭ |
| vocative | клюне kljune |
клюна kljuna |
клюни kljuni |
Descendants
- ⇒ Belarusian: клю́нка (kljúnka) (dialectal)
- Russian: клюн (kljun) (dialectal)
- Ukrainian: клюн (kljun) (dialectal)
References
- Sreznevsky, Izmail I. (1893) “клюнъ”, in Матеріалы для Словаря древне-русскаго языка по письменнымъ памятникамъ [Materials for the Dictionary of the Old East Slavic Language Based on Written Monuments][1] (in Russian), volume 1 (А – К), Saint Petersburg: Department of Russian Language and Literature of the Imperial Academy of Sciences, column 1230