Coriolanus
Latin
Etymology
From Corioli (“name of a town”) + -ānus (“-an”, adjectival derivational suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔ.ri.ɔˈɫaː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ko.ri.oˈlaː.nus]
- Hyphenation: Co‧ri‧o‧lā‧nus
Adjective
Coriolānus (feminine Coriolāna, neuter Coriolānum); first/second-declension adjective
- Of, or from, Coriolī.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Coriolānus | Coriolāna | Coriolānum | Coriolānī | Coriolānae | Coriolāna | |
| genitive | Coriolānī | Coriolānae | Coriolānī | Coriolānōrum | Coriolānārum | Coriolānōrum | |
| dative | Coriolānō | Coriolānae | Coriolānō | Coriolānīs | |||
| accusative | Coriolānum | Coriolānam | Coriolānum | Coriolānōs | Coriolānās | Coriolāna | |
| ablative | Coriolānō | Coriolānā | Coriolānō | Coriolānīs | |||
| vocative | Coriolāne | Coriolāna | Coriolānum | Coriolānī | Coriolānae | Coriolāna | |
Proper noun
Coriolānus m (genitive Coriolānī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Coriolānus | Coriolānī |
| genitive | Coriolānī | Coriolānōrum |
| dative | Coriolānō | Coriolānīs |
| accusative | Coriolānum | Coriolānōs |
| ablative | Coriolānō | Coriolānīs |
| vocative | Coriolāne | Coriolānī |
Descendants
- > Italian: Coriolàno (inherited)
Further reading
- “Corioli”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Coriolanus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.