Crepuscus
Latin
Etymology
According to Varro, the term is connected to creperum; he suggests both were borrowed from Sabine.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [krɛˈpʊs.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kreˈpus.kus]
Proper noun
Crespuscus m sg (genitive Crespuscī); second declension
- A masculine praenomen
- 116 BCE – 27 BCE, Marcus Terentius Varro, De Lingua Latina 6.5:
- Secundum hoc dicitur crepusculum a crepero: id vocabulum sumpserunt a Sabinis, unde veniunt Crepusci nominati Amiterno, qui eo tempore erant nati, ut Lucii prima luce in Reatino; crepusculum significat dubium; ab eo res dictae dubiae creperae, quod crepusculum dies etiam nunc sit an iam nox multis dubium.
- (please add an English translation of this quotation)
- Secundum hoc dicitur crepusculum a crepero: id vocabulum sumpserunt a Sabinis, unde veniunt Crepusci nominati Amiterno, qui eo tempore erant nati, ut Lucii prima luce in Reatino; crepusculum significat dubium; ab eo res dictae dubiae creperae, quod crepusculum dies etiam nunc sit an iam nox multis dubium.
Usage notes
According to Varro, the term was used in Amiternum to refer to those born at dusk. The name is exclusively attested in Varro and does not appear in any inscriptions.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Crepuscus | Crepuscī |
| genitive | Crepuscī | Crepuscōrum |
| dative | Crepuscō | Crepuscīs |
| accusative | Crepuscum | Crepuscōs |
| ablative | Crepuscō | Crepuscīs |
| vocative | Crepusce | Crepuscī |
Related terms
References
- “Crepusci”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Annie Cecilia Burman (24 March 2018) De Lingua Sabina: A Reappraisal of the Sabine Glosses[1], , pages 62-64