Crepuscus

Latin

Etymology

According to Varro, the term is connected to creperum; he suggests both were borrowed from Sabine.

Pronunciation

Proper noun

Crespuscus m sg (genitive Crespuscī); second declension

  1. A masculine praenomen
    • 116 BCE – 27 BCE, Marcus Terentius Varro, De Lingua Latina 6.5:
      Secundum hoc dicitur crepusculum a crepero: id vocabulum sumpserunt a Sabinis, unde veniunt Crepusci nominati Amiterno, qui eo tempore erant nati, ut Lucii prima luce in Reatino; crepusculum significat dubium; ab eo res dictae dubiae creperae, quod crepusculum dies etiam nunc sit an iam nox multis dubium.
      (please add an English translation of this quotation)

Usage notes

According to Varro, the term was used in Amiternum to refer to those born at dusk. The name is exclusively attested in Varro and does not appear in any inscriptions.

Declension

Second-declension noun.

singular plural
nominative Crepuscus Crepuscī
genitive Crepuscī Crepuscōrum
dative Crepuscō Crepuscīs
accusative Crepuscum Crepuscōs
ablative Crepuscō Crepuscīs
vocative Crepusce Crepuscī

References

  • Crepusci”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Annie Cecilia Burman (24 March 2018) De Lingua Sabina: A Reappraisal of the Sabine Glosses[1], →DOI, pages 62-64