Curtius
English
Proper noun
Curtius
- A surname.
Derived terms
Latin
Etymology
From curtus (“short”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈkʊr.ti.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈkur.t̪͡s̪i.us]
Proper noun
Curtius m sg (genitive Curtiī or Curtī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Marcus Curtius, a Roman mythological figure
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Curtius |
| genitive | Curtiī Curtī1 |
| dative | Curtiō |
| accusative | Curtium |
| ablative | Curtiō |
| vocative | Curtī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Curtia
Adjective
Curtius (feminine Curtia, neuter Curtium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Curtia.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Curtius | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia | |
| genitive | Curtiī | Curtiae | Curtiī | Curtiōrum | Curtiārum | Curtiōrum | |
| dative | Curtiō | Curtiae | Curtiō | Curtiīs | |||
| accusative | Curtium | Curtiam | Curtium | Curtiōs | Curtiās | Curtia | |
| ablative | Curtiō | Curtiā | Curtiō | Curtiīs | |||
| vocative | Curtie | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia | |
References
- “Curtius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Curtius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.