Minotaurus
Latin
Etymology
Borrowing from Ancient Greek Μῑνώταυρος (Mīnṓtauros, “Minotaur”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [miː.noːˈtau̯.rʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mi.noˈt̪aːu̯.rus]
Proper noun
Mīnōtaurus m sg (genitive Mīnōtaurī); second declension
- the Minotaur
Inflection
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Mīnōtaurus |
| genitive | Mīnōtaurī |
| dative | Mīnōtaurō |
| accusative | Mīnōtaurum |
| ablative | Mīnōtaurō |
| vocative | Mīnōtaure |