Reconstruction:Old English/carcian
Old English
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkɑr.ki.ɑn/, [ˈkɑrˠ.ki.ɑn]
Verb
*carcian
Conjugation
Conjugation of *carcian (weak, class 2)
| infinitive | *carcian | *carcienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | *carciġe | *carcode |
| second person singular | *carcast | *carcodest |
| third person singular | *carcaþ | *carcode |
| plural | *carciaþ | *carcodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | *carciġe | *carcode |
| plural | *carciġen | *carcoden |
| imperative | ||
| singular | *carca | |
| plural | *carciaþ | |
| participle | present | past |
| *carciende | *(ġe)carcod | |
Derived terms
Related terms
Descendants
- Middle English: carken (“to be anxious, worry”)
- English: cark