Titius
Latin
Etymology
From the praenomen Titus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈtɪ.ti.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈt̪it̪.t̪͡s̪i.us]
Proper noun
Titius m sg (genitive Titiī or Titī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Marcus Titius, a Roman consul
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Titius |
| genitive | Titiī Titī1 |
| dative | Titiō |
| accusative | Titium |
| ablative | Titiō |
| vocative | Titī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Titia
- Titiānus
Adjective
Titius (feminine Titia, neuter Titium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Titia.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Titius | Titia | Titium | Titiī | Titiae | Titia | |
| genitive | Titiī | Titiae | Titiī | Titiōrum | Titiārum | Titiōrum | |
| dative | Titiō | Titiae | Titiō | Titiīs | |||
| accusative | Titium | Titiam | Titium | Titiōs | Titiās | Titia | |
| ablative | Titiō | Titiā | Titiō | Titiīs | |||
| vocative | Titie | Titia | Titium | Titiī | Titiae | Titia | |
References
- “Titius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Titius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.