aantonen

Dutch

Etymology

From aan +‎ tonen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːntoːnə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧to‧nen

Verb

aantonen

  1. (transitive) demonstrate, show, prove
    Synonym: bewijzen
    De studie moet aantonen dat de betrokken inrichting de meest energie-efficiënte is die economisch haalbaar is.
    The study must demonstrate that the facility in question is the most energy-efficient as is economically feasible.

Conjugation

Conjugation of aantonen (weak, separable)
infinitive aantonen
past singular toonde aan
past participle aangetoond
infinitive aantonen
gerund aantonen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular toon aan toonde aan aantoon aantoonde
2nd person sing. (jij) toont aan, toon aan2 toonde aan aantoont aantoonde
2nd person sing. (u) toont aan toonde aan aantoont aantoonde
2nd person sing. (gij) toont aan toonde aan aantoont aantoonde
3rd person singular toont aan toonde aan aantoont aantoonde
plural tonen aan toonden aan aantonen aantoonden
subjunctive sing.1 tone aan toonde aan aantone aantoonde
subjunctive plur.1 tonen aan toonden aan aantonen aantoonden
imperative sing. toon aan
imperative plur.1 toont aan
participles aantonend aangetoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.