accinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of accingō.
Participle
accīnctus (feminine accīncta, neuter accīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | accīnctus | accīncta | accīnctum | accīnctī | accīnctae | accīncta | |
| genitive | accīnctī | accīnctae | accīnctī | accīnctōrum | accīnctārum | accīnctōrum | |
| dative | accīnctō | accīnctae | accīnctō | accīnctīs | |||
| accusative | accīnctum | accīnctam | accīnctum | accīnctōs | accīnctās | accīncta | |
| ablative | accīnctō | accīnctā | accīnctō | accīnctīs | |||
| vocative | accīncte | accīncta | accīnctum | accīnctī | accīnctae | accīncta | |
References
- “accinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- accinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.