adaquatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adaquō
Participle
adaquātus (feminine adaquāta, neuter adaquātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adaquātus | adaquāta | adaquātum | adaquātī | adaquātae | adaquāta | |
| genitive | adaquātī | adaquātae | adaquātī | adaquātōrum | adaquātārum | adaquātōrum | |
| dative | adaquātō | adaquātae | adaquātō | adaquātīs | |||
| accusative | adaquātum | adaquātam | adaquātum | adaquātōs | adaquātās | adaquāta | |
| ablative | adaquātō | adaquātā | adaquātō | adaquātīs | |||
| vocative | adaquāte | adaquāta | adaquātum | adaquātī | adaquātae | adaquāta | |
References
- "adaquatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)