adaugens
Latin
Etymology
Present participle of adaugeō.
Participle
adaugēns (genitive adaugentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | adaugēns | adaugentēs | adaugentia | ||
| genitive | adaugentis | adaugentium | |||
| dative | adaugentī | adaugentibus | |||
| accusative | adaugentem | adaugēns | adaugentēs adaugentīs |
adaugentia | |
| ablative | adaugente adaugentī1 |
adaugentibus | |||
| vocative | adaugēns | adaugentēs | adaugentia | ||
1When used purely as an adjective.