ademptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adimō.
Participle
adēmptus (feminine adēmpta, neuter adēmptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adēmptus | adēmpta | adēmptum | adēmptī | adēmptae | adēmpta | |
| genitive | adēmptī | adēmptae | adēmptī | adēmptōrum | adēmptārum | adēmptōrum | |
| dative | adēmptō | adēmptae | adēmptō | adēmptīs | |||
| accusative | adēmptum | adēmptam | adēmptum | adēmptōs | adēmptās | adēmpta | |
| ablative | adēmptō | adēmptā | adēmptō | adēmptīs | |||
| vocative | adēmpte | adēmpta | adēmptum | adēmptī | adēmptae | adēmpta | |
References
- “ademptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ademptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- ademptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.