adiutus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [adˈjuː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ad̪ˈjuː.t̪us].
Etymology 1
adiuvō + -tus (action noun suffix).
Noun
adiūtus m (genitive adiūtūs); fourth declension
Usage notes
- Only attested in the ablative.
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | adiūtus | adiūtūs |
| genitive | adiūtūs | adiūtuum |
| dative | adiūtuī | adiūtibus |
| accusative | adiūtum | adiūtūs |
| ablative | adiūtū | adiūtibus |
| vocative | adiūtus | adiūtūs |
Etymology 2
adiuvō + -tus (past participle suffix).
Participle
adiūtus (feminine adiūta, neuter adiūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adiūtus | adiūta | adiūtum | adiūtī | adiūtae | adiūta | |
| genitive | adiūtī | adiūtae | adiūtī | adiūtōrum | adiūtārum | adiūtōrum | |
| dative | adiūtō | adiūtae | adiūtō | adiūtīs | |||
| accusative | adiūtum | adiūtam | adiūtum | adiūtōs | adiūtās | adiūta | |
| ablative | adiūtō | adiūtā | adiūtō | adiūtīs | |||
| vocative | adiūte | adiūta | adiūtum | adiūtī | adiūtae | adiūta | |
Descendants
References
- “adjutus (1)”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “adjutus (2)”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “adiutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- adiutus in Enrico Olivetti, editor (2003-2025), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication