adustus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adūrō.
Participle
adustus (feminine adusta, neuter adustum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | adustus | adusta | adustum | adustī | adustae | adusta | |
| genitive | adustī | adustae | adustī | adustōrum | adustārum | adustōrum | |
| dative | adustō | adustae | adustō | adustīs | |||
| accusative | adustum | adustam | adustum | adustōs | adustās | adusta | |
| ablative | adustō | adustā | adustō | adustīs | |||
| vocative | aduste | adusta | adustum | adustī | adustae | adusta | |
Descendants
References
- “adustus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “adustus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "adustus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- adustus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.