aemulatus
Latin
Etymology
Perfect participle of aemulor (“I rival, emulate”).
Participle
aemulātus (feminine aemulāta, neuter aemulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | aemulātus | aemulāta | aemulātum | aemulātī | aemulātae | aemulāta | |
| genitive | aemulātī | aemulātae | aemulātī | aemulātōrum | aemulātārum | aemulātōrum | |
| dative | aemulātō | aemulātae | aemulātō | aemulātīs | |||
| accusative | aemulātum | aemulātam | aemulātum | aemulātōs | aemulātās | aemulāta | |
| ablative | aemulātō | aemulātā | aemulātō | aemulātīs | |||
| vocative | aemulāte | aemulāta | aemulātum | aemulātī | aemulātae | aemulāta | |
Noun
aemulātus m (genitive aemulātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | aemulātus | aemulātūs |
| genitive | aemulātūs | aemulātuum |
| dative | aemulātuī | aemulātibus |
| accusative | aemulātum | aemulātūs |
| ablative | aemulātū | aemulātibus |
| vocative | aemulātus | aemulātūs |
References
- “aemulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “aemulatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- aemulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.