aeviternus
Latin
Etymology
From aevum, from Proto-Italic *aiwom, from Proto-Indo-European *h₂eyu- (“vital energy”), from *h₂ey-. Equivalent to aevitās + -rnus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ae̯.wɪˈtɛr.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [e.viˈt̪ɛr.nus]
Adjective
aeviternus (feminine aeviterna, neuter aeviternum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | aeviternus | aeviterna | aeviternum | aeviternī | aeviternae | aeviterna | |
| genitive | aeviternī | aeviternae | aeviternī | aeviternōrum | aeviternārum | aeviternōrum | |
| dative | aeviternō | aeviternae | aeviternō | aeviternīs | |||
| accusative | aeviternum | aeviternam | aeviternum | aeviternōs | aeviternās | aeviterna | |
| ablative | aeviternō | aeviternā | aeviternō | aeviternīs | |||
| vocative | aeviterne | aeviterna | aeviternum | aeviternī | aeviternae | aeviterna | |
Related terms
References
- “aeviternus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- aeviternus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.