afbreken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch afbreken. Equivalent to af + breken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɑvˌbreːkə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: af‧bre‧ken
Verb
afbreken
- (ergative) to break off
- (transitive) to demolish, to break down
- (ergative) to decompose
- (ergative) to cut short, to abort, to end
Conjugation
| Conjugation of afbreken (strong class 4, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afbreken | |||
| past singular | brak af | |||
| past participle | afgebroken | |||
| infinitive | afbreken | |||
| gerund | afbreken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | breek af | brak af | afbreek | afbrak |
| 2nd person sing. (jij) | breekt af, breek af2 | brak af | afbreekt | afbrak |
| 2nd person sing. (u) | breekt af | brak af | afbreekt | afbrak |
| 2nd person sing. (gij) | breekt af | braakt af | afbreekt | afbraakt |
| 3rd person singular | breekt af | brak af | afbreekt | afbrak |
| plural | breken af | braken af | afbreken | afbraken |
| subjunctive sing.1 | breke af | brake af | afbreke | afbrake |
| subjunctive plur.1 | breken af | braken af | afbreken | afbraken |
| imperative sing. | breek af | |||
| imperative plur.1 | breekt af | |||
| participles | afbrekend | afgebroken | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Derived terms
- afbreekmes
- afbreking
Related terms
- afbraak
- afbreuk
Descendants
- Negerhollands: breek af, brek af