afbuigen

Dutch

Etymology

From af +‎ buigen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑvˌbœy̯ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧bui‧gen

Verb

afbuigen

  1. (ergative) to bend/curve away
  2. (intransitive) to branch off

Conjugation

Conjugation of afbuigen (strong class 2b, separable)
infinitive afbuigen
past singular boog af
past participle afgebogen
infinitive afbuigen
gerund afbuigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular buig af boog af afbuig afboog
2nd person sing. (jij) buigt af, buig af2 boog af afbuigt afboog
2nd person sing. (u) buigt af boog af afbuigt afboog
2nd person sing. (gij) buigt af boogt af afbuigt afboogt
3rd person singular buigt af boog af afbuigt afboog
plural buigen af bogen af afbuigen afbogen
subjunctive sing.1 buige af boge af afbuige afboge
subjunctive plur.1 buigen af bogen af afbuigen afbogen
imperative sing. buig af
imperative plur.1 buigt af
participles afbuigend afgebogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • afbuiging

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.