afstompen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ stompen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌstɔm.pə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧stom‧pen

Verb

afstompen

  1. (transitive, literal) to blunt, to make blunt (of sharp objects)
  2. (transitive) to dull, to numb (of other objects or faculties)
  3. (transitive) to numb, to make apathetic (of minds and people)

Conjugation

Conjugation of afstompen (weak, separable)
infinitive afstompen
past singular stompte af
past participle afgestompt
infinitive afstompen
gerund afstompen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stomp af stompte af afstomp afstompte
2nd person sing. (jij) stompt af, stomp af2 stompte af afstompt afstompte
2nd person sing. (u) stompt af stompte af afstompt afstompte
2nd person sing. (gij) stompt af stompte af afstompt afstompte
3rd person singular stompt af stompte af afstompt afstompte
plural stompen af stompten af afstompen afstompten
subjunctive sing.1 stompe af stompte af afstompe afstompte
subjunctive plur.1 stompen af stompten af afstompen afstompten
imperative sing. stomp af
imperative plur.1 stompt af
participles afstompend afgestompt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • afstomping
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.