aftuigen

Dutch

Etymology

From af (“off, down”) +‎ tuigen (“to equip”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌtœy̯.ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧tui‧gen

Verb

aftuigen

  1. (nautical, transitive) to unrig, to unequip
  2. (livestock, particularly equestrianism, transitive) to remove tack from, to unequip
  3. (transitive) to beat up, to attack, to abuse
    Synonyms: aframmelen, afranselen, afrossen
  4. (transitive) to dedecorate

Conjugation

Conjugation of aftuigen (weak, separable)
infinitive aftuigen
past singular tuigde af
past participle afgetuigd
infinitive aftuigen
gerund aftuigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular tuig af tuigde af aftuig aftuigde
2nd person sing. (jij) tuigt af, tuig af2 tuigde af aftuigt aftuigde
2nd person sing. (u) tuigt af tuigde af aftuigt aftuigde
2nd person sing. (gij) tuigt af tuigde af aftuigt aftuigde
3rd person singular tuigt af tuigde af aftuigt aftuigde
plural tuigen af tuigden af aftuigen aftuigden
subjunctive sing.1 tuige af tuigde af aftuige aftuigde
subjunctive plur.1 tuigen af tuigden af aftuigen aftuigden
imperative sing. tuig af
imperative plur.1 tuigt af
participles aftuigend afgetuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.