afwinden
Dutch
Etymology
From Middle Dutch afwinden. By surface analysis, af + winden.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɑfˌʋɪn.də(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: af‧win‧den
Verb
afwinden
- (transitive) to unwind, to wind off (to remove coils)
- (transitive) to crank down (to move something downward by means of a windlass)
Conjugation
| Conjugation of afwinden (strong class 3a, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afwinden | |||
| past singular | wond af | |||
| past participle | afgewonden | |||
| infinitive | afwinden | |||
| gerund | afwinden n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | wind af | wond af | afwind | afwond |
| 2nd person sing. (jij) | windt af, wind af2 | wond af | afwindt | afwond |
| 2nd person sing. (u) | windt af | wond af | afwindt | afwond |
| 2nd person sing. (gij) | windt af | wondt af | afwindt | afwondt |
| 3rd person singular | windt af | wond af | afwindt | afwond |
| plural | winden af | wonden af | afwinden | afwonden |
| subjunctive sing.1 | winde af | wonde af | afwinde | afwonde |
| subjunctive plur.1 | winden af | wonden af | afwinden | afwonden |
| imperative sing. | wind af | |||
| imperative plur.1 | windt af | |||
| participles | afwindend | afgewonden | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||