amancik
Polish
Etymology
From amant + -ik. First attested in 1807.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /aˈman.t͡ɕik/
Audio: (file) - Rhymes: -ant͡ɕik
- Syllabification: a‧man‧cik
Noun
amancik m pers
- diminutive of amant
Declension
Declension of amancik
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | amancik | amanciki/amancikowie |
| genitive | amancika | amancików |
| dative | amancikowi | amancikom |
| accusative | amancika | amancików |
| instrumental | amancikiem | amancikami |
| locative | amanciku | amancikach |
| vocative | amanciku | amanciki/amancikowie |
Related terms
References
- ^ Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “amancik”, in Słownik języka polskiego
Further reading
- amancik in Polish dictionaries at PWN
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “amancik”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 29