anbefalla
Swedish
Etymology
Borrowed from German anbefehlen. By surface analysis, an- + befalla
Verb
anbefalla (present anbefaller, preterite anbefallde, supine anbefallt, imperative anbefall)
- to adjure; to order, decree, or (strongly) recommend
- (often reflexive) to commend oneself (give oneself over, especially in religious contexts)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | anbefalla | anbefallas | ||
| supine | anbefallt | anbefallts | ||
| imperative | anbefall | — | ||
| imper. plural1 | anbefallen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | anbefaller | anbefallde | anbefalls, anbefalles | anbefalldes |
| ind. plural1 | anbefalla | anbefallde | anbefallas | anbefalldes |
| subjunctive2 | anbefalle | anbefallde | anbefalles | anbefalldes |
| present participle | anbefallande | |||
| past participle | anbefalld | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.