anctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of angō.
Participle
ānctus (feminine āncta, neuter ānctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ānctus | āncta | ānctum | ānctī | ānctae | āncta | |
| genitive | ānctī | ānctae | ānctī | ānctōrum | ānctārum | ānctōrum | |
| dative | ānctō | ānctae | ānctō | ānctīs | |||
| accusative | ānctum | ānctam | ānctum | ānctōs | ānctās | āncta | |
| ablative | ānctō | ānctā | ānctō | ānctīs | |||
| vocative | āncte | āncta | ānctum | ānctī | ānctae | āncta | |
References
- "anctus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)