applicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of applicō.
Participle
applicātus (feminine applicāta, neuter applicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | applicātus | applicāta | applicātum | applicātī | applicātae | applicāta | |
| genitive | applicātī | applicātae | applicātī | applicātōrum | applicātārum | applicātōrum | |
| dative | applicātō | applicātae | applicātō | applicātīs | |||
| accusative | applicātum | applicātam | applicātum | applicātōs | applicātās | applicāta | |
| ablative | applicātō | applicātā | applicātō | applicātīs | |||
| vocative | applicāte | applicāta | applicātum | applicātī | applicātae | applicāta | |
References
- “applicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “applicatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "applicatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- applicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.