applicitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of applicō.
Participle
applicitus (feminine applicita, neuter applicitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | applicitus | applicita | applicitum | applicitī | applicitae | applicita | |
| genitive | applicitī | applicitae | applicitī | applicitōrum | applicitārum | applicitōrum | |
| dative | applicitō | applicitae | applicitō | applicitīs | |||
| accusative | applicitum | applicitam | applicitum | applicitōs | applicitās | applicita | |
| ablative | applicitō | applicitā | applicitō | applicitīs | |||
| vocative | applicite | applicita | applicitum | applicitī | applicitae | applicita | |
References
- “applicitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- applicitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.