appropiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of appropiō
Participle
appropiātus (feminine appropiāta, neuter appropiātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | appropiātus | appropiāta | appropiātum | appropiātī | appropiātae | appropiāta | |
| genitive | appropiātī | appropiātae | appropiātī | appropiātōrum | appropiātārum | appropiātōrum | |
| dative | appropiātō | appropiātae | appropiātō | appropiātīs | |||
| accusative | appropiātum | appropiātam | appropiātum | appropiātōs | appropiātās | appropiāta | |
| ablative | appropiātō | appropiātā | appropiātō | appropiātīs | |||
| vocative | appropiāte | appropiāta | appropiātum | appropiātī | appropiātae | appropiāta | |