aprugnus
Latin
Alternative forms
- aprunus
Etymology
From aprum.
Noun
aprugnus m (genitive aprugnī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | aprugnus | aprugnī |
| genitive | aprugnī | aprugnōrum |
| dative | aprugnō | aprugnīs |
| accusative | aprugnum | aprugnōs |
| ablative | aprugnō | aprugnīs |
| vocative | aprugne | aprugnī |
References
- “aprugnus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "aprugnus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- aprugnus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.