argutulus
Latin
Etymology
argūtus (“eloquent, witty”) + -ulus (diminutive)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [arˈɡuː.tʊ.ɫʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [arˈɡuː.t̪u.lus]
Adjective
argūtulus (feminine argūtula, neuter argūtulum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | argūtulus | argūtula | argūtulum | argūtulī | argūtulae | argūtula | |
| genitive | argūtulī | argūtulae | argūtulī | argūtulōrum | argūtulārum | argūtulōrum | |
| dative | argūtulō | argūtulae | argūtulō | argūtulīs | |||
| accusative | argūtulum | argūtulam | argūtulum | argūtulōs | argūtulās | argūtula | |
| ablative | argūtulō | argūtulā | argūtulō | argūtulīs | |||
| vocative | argūtule | argūtula | argūtulum | argūtulī | argūtulae | argūtula | |
References
- “argutulus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “argutulus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers