artikulált
Hungarian
Etymology
artikulál (“to articulate”) + -t
Pronunciation
- IPA(key): [ˈɒrtikulaːlt]
Audio: (file) - Hyphenation: ar‧ti‧ku‧lált
- Rhymes: -aːlt
Verb
artikulált
- third-person singular indicative past indefinite of artikulál
- Nem jól artikulált. ― S/he didn’t articulate well.
Participle
artikulált
- past participle of artikulál
Adjective
artikulált (comparative artikuláltabb, superlative legartikuláltabb)
- articulate
- Antonym: artikulálatlan
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | artikulált | artikuláltak |
| accusative | artikuláltat | artikuláltakat |
| dative | artikuláltnak | artikuláltaknak |
| instrumental | artikulálttal | artikuláltakkal |
| causal-final | artikuláltért | artikuláltakért |
| translative | artikulálttá | artikuláltakká |
| terminative | artikuláltig | artikuláltakig |
| essive-formal | artikuláltként | artikuláltakként |
| essive-modal | — | — |
| inessive | artikuláltban | artikuláltakban |
| superessive | artikulálton | artikuláltakon |
| adessive | artikuláltnál | artikuláltaknál |
| illative | artikuláltba | artikuláltakba |
| sublative | artikuláltra | artikuláltakra |
| allative | artikulálthoz | artikuláltakhoz |
| elative | artikuláltból | artikuláltakból |
| delative | artikuláltról | artikuláltakról |
| ablative | artikulálttól | artikuláltaktól |
| non-attributive possessive – singular |
artikulálté | artikuláltaké |
| non-attributive possessive – plural |
artikuláltéi | artikuláltakéi |
Further reading
- artikulált in Géza Bárczi, László Országh, et al., editors, A magyar nyelv értelmező szótára [The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language] (ÉrtSz.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN.
- artikulált in Nóra Ittzés, editor, A magyar nyelv nagyszótára [A Comprehensive Dictionary of the Hungarian Language] (Nszt.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 2006–2031 (work in progress; published a–ez as of 2024).