asonant

English

Etymology

From a- +‎ sonant.

Pronunciation

  • enPR: ā-sōnʹənt, IPA(key): /eɪ̯ˈsoʊ̯n.ənt/
  • Rhymes: -əʊnənt

Adjective

asonant (not comparable)

  1. Not sounding or sounded; silent.
    The first d in "Wednesday" and the s in "aisle" are asonant.
    • 1829, Rhyme the Leading Principle of Latin Versification, page 15:
      Thus reponens is an asonant rhyme to deprœlian in the following stanza.

Usage notes

References

Anagrams

Romanian

Etymology

Borrowed from French assonant.

Adjective

asonant m or n (feminine singular asonantă, masculine plural asonanți, feminine and neuter plural asonante)

  1. (linguistics) assonant

Declension

Declension of asonant
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite asonant asonantă asonanți asonante
definite asonantul asonanta asonanții asonantele
genitive-
dative
indefinite asonant asonante asonanți asonante
definite asonantului asonantei asonanților asonantelor