assentatrix
Latin
Etymology
From assentor, assentātum (“to assent”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [as.sɛnˈtaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [as.sen̪ˈt̪aː.t̪riks]
Noun
assentātrīx f (genitive assentātrīcis, masculine assentātor); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | assentātrīx | assentātrīcēs |
| genitive | assentātrīcis | assentātrīcum |
| dative | assentātrīcī | assentātrīcibus |
| accusative | assentātrīcem | assentātrīcēs |
| ablative | assentātrīce | assentātrīcibus |
| vocative | assentātrīx | assentātrīcēs |
References
- “assentatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press