assoliment
Catalan
Etymology
From assolir + -ment. First attested in 1696.[1]
Pronunciation
- IPA(key): (Central) [ə.su.liˈmen]
- IPA(key): (Balearic) [ə.so.liˈment]
- IPA(key): (Valencia) [a.so.liˈment]
Noun
assoliment m (plural assoliments)
References
- ^ “assoliment”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2025
Further reading
- “assoliment”, in Diccionari de la llengua catalana [Dictionary of the Catalan Language] (in Catalan), second edition, Institute of Catalan Studies [Catalan: Institut d'Estudis Catalans], April 2007
- “assoliment” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “assoliment” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.