astrictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of astringō.
Participle
astrictus (feminine astricta, neuter astrictum, adverb astrictē); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | astrictus | astricta | astrictum | astrictī | astrictae | astricta | |
| genitive | astrictī | astrictae | astrictī | astrictōrum | astrictārum | astrictōrum | |
| dative | astrictō | astrictae | astrictō | astrictīs | |||
| accusative | astrictum | astrictam | astrictum | astrictōs | astrictās | astricta | |
| ablative | astrictō | astrictā | astrictō | astrictīs | |||
| vocative | astricte | astricta | astrictum | astrictī | astrictae | astricta | |
References
- “astrictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “astrictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- astrictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.