attritus
English
Etymology
Noun
attritus (uncountable)
Latin
Etymology
Perfect passive participle of atterō.
Participle
attrītus (feminine attrīta, neuter attrītum, comparative attrītior); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | attrītus | attrīta | attrītum | attrītī | attrītae | attrīta | |
| genitive | attrītī | attrītae | attrītī | attrītōrum | attrītārum | attrītōrum | |
| dative | attrītō | attrītae | attrītō | attrītīs | |||
| accusative | attrītum | attrītam | attrītum | attrītōs | attrītās | attrīta | |
| ablative | attrītō | attrītā | attrītō | attrītīs | |||
| vocative | attrīte | attrīta | attrītum | attrītī | attrītae | attrīta | |
References
- “attritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “attritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "attritus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- attritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.