autocrator
English
Etymology
From Late Latin autocratōr, from Ancient Greek αὐτοκράτωρ (autokrátōr, “emperor”).
Noun
autocrator (plural autocrators)
- Archaic form of autocrat.
Derived terms
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek αὐτοκράτωρ (autokrátōr, “emperor”).
Noun
autocratōr m (genitive autocratōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | autocratōr | autocratōrēs |
| genitive | autocratōris | autocratōrum |
| dative | autocratōrī | autocratōribus |
| accusative | autocratōrem | autocratōrēs |
| ablative | autocratōre | autocratōribus |
| vocative | autocratōr | autocratōrēs |
References
- autocrator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Souter, Alexander (1949) “autocratōr”, in A Glossary of Later Latin to 600 A.D.[1], 1st edition, Oxford: Oxford University Press, published 1957, page 26
Romanian
Etymology
Borrowed from Ancient Greek αὐτοκράτωρ (autokrátōr).
Noun
autocrator m (plural autocratori)
- (dated) autocrat
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | autocrator | autocratorul | autocratori | autocratorii | |
| genitive-dative | autocrator | autocratorului | autocratori | autocratorilor | |
| vocative | autocratorule | autocratorilor | |||