bannarius
Latin
Alternative forms
- bannērius
Etymology
bannus (“ban, jurisdiction”) + -ārius
Noun
bannārius m (genitive bannāriī); second declension
- sergeant, watchman
- 1023, Fulk III of Anjou, “Charta donationis pro monasterio S. Nicolai”, in Patrologia Latina, volume 155, published 1854, column 482:
- Si vinum meum cum banno vendidero, bannerius meus torrentulum de Barra non transibit causa capiendi vasa ementium monachorum vinum.
- If I should sell my wine under a sales monopoly, my sergeant will not cross the little stream of Barra to seize the vessels of monks who are buying wine.
- a person subject to a certain jurisdiction
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | bannārius | bannāriī |
| genitive | bannāriī | bannāriōrum |
| dative | bannāriō | bannāriīs |
| accusative | bannārium | bannāriōs |
| ablative | bannāriō | bannāriīs |
| vocative | bannārie | bannāriī |
References
- "bannerii", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- Niermeyer, Jan Frederik (1976) “bannarius”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill