beceapian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *bikaupōn, equivalent to be- + ċēapian.
Pronunciation
- IPA(key): /beˈt͡ʃæ͜ɑː.pi.ɑn/
Verb
beċēapian
- to sell
Conjugation
Conjugation of beċēapian (weak, class 2)
| infinitive | beċēapian | beċēapienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | beċēapiġe | beċēapode |
| second person singular | beċēapast | beċēapodest |
| third person singular | beċēapaþ | beċēapode |
| plural | beċēapiaþ | beċēapodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | beċēapiġe | beċēapode |
| plural | beċēapiġen | beċēapoden |
| imperative | ||
| singular | beċēapa | |
| plural | beċēapiaþ | |
| participle | present | past |
| beċēapiende | beċēapod | |
Related terms
- beċīepan