benedicturus

Latin

Etymology

Future active participle of benedīcō (I speak well (of)).

Participle

benedictūrus (feminine benedictūra, neuter benedictūrum); first/second-declension participle

  1. about to speak well of, commend
  2. (Late Latin, Ecclesiastical Latin) about to bless, praise

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative benedictūrus benedictūra benedictūrum benedictūrī benedictūrae benedictūra
genitive benedictūrī benedictūrae benedictūrī benedictūrōrum benedictūrārum benedictūrōrum
dative benedictūrō benedictūrae benedictūrō benedictūrīs
accusative benedictūrum benedictūram benedictūrum benedictūrōs benedictūrās benedictūra
ablative benedictūrō benedictūrā benedictūrō benedictūrīs
vocative benedictūre benedictūra benedictūrum benedictūrī benedictūrae benedictūra