blæge
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *blaigijǭ (“blay, bleak, gudgeon”), from Proto-Indo-European *bʰleyk- (“to shine”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈblæː.je/
Noun
blǣġe f
Declension
Weak n-stem:
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | blǣġe | blǣġan |
| accusative | blǣġan | blǣġan |
| genitive | blǣġan | blǣġena |
| dative | blǣġan | blǣġum |