blatian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *blaitōn, a variant of *blaitijan.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈblɑː.ti.ɑn/
Verb
blātian
Conjugation
Conjugation of blātian (weak, class 2)
| infinitive | blātian | blātienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | blātiġe | blātode |
| second person singular | blātast | blātodest |
| third person singular | blātaþ | blātode |
| plural | blātiaþ | blātodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | blātiġe | blātode |
| plural | blātiġen | blātoden |
| imperative | ||
| singular | blāta | |
| plural | blātiaþ | |
| participle | present | past |
| blātiende | (ġe)blātod | |