blokkeren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French bloquer.

Pronunciation

  • IPA(key): /blɔˈkeːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: blok‧ke‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

blokkeren

  1. (transitive) to block
  2. (transitive) to close off (a road)
  3. (transitive) to blockade

Conjugation

Conjugation of blokkeren (weak)
infinitive blokkeren
past singular blokkeerde
past participle geblokkeerd
infinitive blokkeren
gerund blokkeren n
present tense past tense
1st person singular blokkeer blokkeerde
2nd person sing. (jij) blokkeert, blokkeer2 blokkeerde
2nd person sing. (u) blokkeert blokkeerde
2nd person sing. (gij) blokkeert blokkeerde
3rd person singular blokkeert blokkeerde
plural blokkeren blokkeerden
subjunctive sing.1 blokkere blokkeerde
subjunctive plur.1 blokkeren blokkeerden
imperative sing. blokkeer
imperative plur.1 blokkeert
participles blokkerend geblokkeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • blokkering

Descendants

  • → Indonesian: blokir

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.