caduceren

Dutch

Etymology

From caduc (archaic spelling of kaduuk) +‎ -eren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌkaː.dyˈseː.rə(n)/
  • Hyphenation: ca‧du‧ce‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

caduceren

  1. (transitive, obsolete) to declare void, to nullify
  2. (intransitive, obsolete) to become void

Conjugation

Conjugation of caduceren (weak)
infinitive caduceren
past singular caduceerde
past participle gecaduceerd
infinitive caduceren
gerund caduceren n
present tense past tense
1st person singular caduceer caduceerde
2nd person sing. (jij) caduceert, caduceer2 caduceerde
2nd person sing. (u) caduceert caduceerde
2nd person sing. (gij) caduceert caduceerde
3rd person singular caduceert caduceerde
plural caduceren caduceerden
subjunctive sing.1 caducere caduceerde
subjunctive plur.1 caduceren caduceerden
imperative sing. caduceer
imperative plur.1 caduceert
participles caducerend gecaduceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.