cantabilis
Latin
Etymology
From cantō, cantāre + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kanˈtaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kan̪ˈt̪aː.bi.lis]
Adjective
cantābilis (neuter cantābile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | cantābilis | cantābile | cantābilēs | cantābilia | |
| genitive | cantābilis | cantābilium | |||
| dative | cantābilī | cantābilibus | |||
| accusative | cantābilem | cantābile | cantābilēs cantābilīs |
cantābilia | |
| ablative | cantābilī | cantābilibus | |||
| vocative | cantābilis | cantābile | cantābilēs | cantābilia | |
References
- “cantabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cantabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.