capituleren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French capituler.

Pronunciation

  • IPA(key): /kaːpityˈleːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ca‧pi‧tu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

capituleren

  1. (intransitive) to capitulate, to surrender

Conjugation

Conjugation of capituleren (weak)
infinitive capituleren
past singular capituleerde
past participle gecapituleerd
infinitive capituleren
gerund capituleren n
present tense past tense
1st person singular capituleer capituleerde
2nd person sing. (jij) capituleert, capituleer2 capituleerde
2nd person sing. (u) capituleert capituleerde
2nd person sing. (gij) capituleert capituleerde
3rd person singular capituleert capituleerde
plural capituleren capituleerden
subjunctive sing.1 capitulere capituleerde
subjunctive plur.1 capituleren capituleerden
imperative sing. capituleer
imperative plur.1 capituleert
participles capitulerend gecapituleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Afrikaans: kapituleer
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.